โรค สมมุติตัวเอง

เราไม่รู้คนอื่นเป็นมั้ย  แต่เราเป็นนะเมื่อก่อน  ชอบจังเล้ยคิดนู่น คิดนี่ คิดนั่น  ว่างไม่ได้จินตนาการสูง  มีอยู่ครั้งหนึ่งนั่งดูโทรทัศน์  ละครหลังข่าว ย่าตื่นมาเจอรีบไล่ไปนอน  โอ้ยคุณเอ้ย  อารมณ์มันค้าง ตอนนั้นอยู่มัธยมต้นเข้าเรียนปีแรก  โหย...หงุดหงิดมากๆๆๆ

ไม่ได้หงุดหงิดที่ย่าไล่ไปนอน  แต่ดันมาหงุดหงิดที่ละครมันจบไม่สวย  พอเข้ามุ้งปุ๊บเอาเลยเรา  สมมุติตัวเองเป็นนางเอง  เขียนบทเองมันซะเลย  เชอะ....ไม่สนใครแล้ว  กำกับเอง เล่นเองโลด  คิดไปคิดมาเสียงนาฬิกาปลุกของป้าดัง  ป๊าด......  มัวแต่บ้าคิด ติดจินตนาการบ้าบอ  ทำให้อดนอนมันทั้งคืน 

มีแอบถามตัวเองด้วยว่านี่ ku เป็นโรคจิตป่าววะเนี่ย  บางทีเรื่องนิดเดียว เก็บเอามานึกต่อเป็นเรื่องเป็นราว  โดยเฉพาะการคิดเหตุการล่วงหน้าเนี่ย  แบบพรุ่งนี้ต้องไปสัมภาษณ์งาน  เอาละคืนนั้นไม่ต้องได้นอน  คิดมันทั้งคืน  ตั้งหน้าตั้งตาหาคำตอบ สมมุติคำถาม  ทำไงให้ตอบแล้วประทับใจคนถาม สรุปอดนอนไปมันทั้งคืน 

เช้าตอนไปสัมภาษณ์งานขอบตาดำไปเชียว  สภาพเหมือนพวกผีดิบเจอแดดอ่ะนึกออกป่ะ  พอถึงเวลาสัมภาษณ์ อุ้ยตื่นเต้นจากผีดิบที่ดูหมดแรงเมื่อกี้ ตอนนี้กลายมาเป็นปลากระดี่ที่เค้าเอามันไปใส่ในกระด้ง  แบบสั่นเป็นเจ้าเข้าทรง  ต้องไปสงบสติอารมณ์กันยกใหญ่  ไม่งั้นเดียวลืมคำตอบที่อดหลับอดนอนซ้อมมาทั้งคืน

เอาเข้าจริงเค้าไม่ได้ถามเล้ยไอ้ที่เราท่องแทบเป็นแทบตาย  ดูแค่ CV แระก็ถามสองสามคำจบ  เดินออกมาแบบหมดความมั่นใจ  ตอนนั่งรถกลับบ้านเอาอีก  ยังไปคิดถึงสิ่งที่พูดออกไปอีกอ่ะ  ว่ามันจะโดนใจเค้ามั้ยหว้า  มันจะน่าจะพูดแบบนี้มากกว่าเน๊ะ   ดูแล้วเหมือนคนบ้า  ดีนะเดี๋ยวนี้ได้สมาธิกรรมฐานเข้ามาช่วย  เลิกคิดไปได้ซะที 

เออ...เคยเห็นคนอื่นเป็นเหมือนกัน    เห็นตาคนนั้นเค้ายืนพูดคนเดียวออกท่าทางดุเดือดมากๆๆ   ตอนแรกตกใจนึกว่าเค้าเห็นผี  แอบดูสักพักมันไม่ใช่แระ  ตานี่เมาแล้วจินตนาการว่าตัวเองเป็นอะไรสักอย่างแน่ๆเลย  ค่อยโล่งใจหน่อย  แอบดีใจนิดๆ  แสดงว่าเราปกติที่มีจินตนาการ  ที่แท้คนอื่นก็เป็นเหมือนกันนี่หว่า